Τετάρτη, 5 & Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου | 20:00
Κυριακή, 9 Φεβρουαρίου |18:30
Μετά τη μεγάλη επιτυχία των παραστάσεων του Οκτωβρίου, η αγαπημένη κωμική όπερα του Τζοακίνο Ροσσίνι, «Ο Κουρέας της Σεβίλλης», επιστρέφει στο Ολύμπια, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας» για τρεις μοναδικές παραστάσεις στις 5, 7 και 9 Φεβρουαρίου. Σε μουσική διεύθυνση Γιώργου Ζιάβρα, και την αναβίωση της σκηνοθεσίας των Βασίλη Παπαβασιλείου – Νικολέτας Φιλόσογλου από τον Ίωνα Κεσούλη, η παράσταση προσφέρει στο κοινό, την κλασική γοητεία και το διαχρονικό χιούμορ της δημοφιλούς όπερας, που αποτελεί ορόσημο του ρεπερτορίου του Ροσσίνι. Στο ρόλο του Φίγκαρο ο Γιώργος Ιατρού τον οποίο πλαισιώνουν οι: Βασίλη Καβάγιας (Κόμης Αλμαβίβα), Μάρθα Σωτηρίου (Ροζίνα), Μάριος Σαραντίδης (Μπάρτολο), Χριστόφορος Σταμπόγλης (Μπαζίλιο), Μίνα Πολυχρόνου (Μπέρτα), Νίκος Μασουράκης (Φιορέλλο).
Συμμετέχoυν η Συμφωνική Ορχήστρα & η Χορωδία του Δήμου Αθηναίων.
«Γράφοντας τον Κουρέα, διασκέδασα όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου», αναφέρει ο Ροσσίνι σε μια επιστολή του προς τον Παγκανίνι. Στο απόγειο της δόξας του, ο 24χρονος συνθέτης ολοκληρώνει μέσα σε μόλις τρεις εβδομάδες την πιο διάσημη κωμική όπερα όλων των εποχών. Ίντριγκες, μεταμφιέσεις και τεχνάσματα αποτελούν οικείες καταστάσεις για τον Φίγκαρο, τον πολυμήχανο κουρέα της Σεβίλλης, που κινεί τα νήματα μιας ξεκαρδιστικής πλεκτάνης για χάρη του έρωτα. Η όμορφη Ροζίνα ζει υπό την ασφυκτική παρακολούθηση του ηλικιωμένου κηδεμόνα της Δον Μπάρτολο, ο οποίος σκοπεύει να την παντρευτεί με την ενηλικίωσή της. Ωστόσο, τη νεαρή κοπέλα θα ερωτευτεί ο κόμης Αλμαβίβα και μεταμφιεσμένος στον φτωχό φοιτητή Λιντόρο θα τη διεκδικήσει με τη βοήθεια του Φίγκαρο.
«Ο δικός μας “Κουρέας της Σεβίλλης” επιδιώκει να εστιάσει στο διαχρονικό αίτημα της κοινωνικής ανέλιξης. Ο κουρέας του Ροσσίνι, αυτός ο ακούραστος και πολυμήχανος καταφερτζής, μοιάζει με κάθε μικρομεσαίο που παλεύει να διακριθεί και να προοδεύσει, όχι μόνο στη Σεβίλλη του 18ου αιώνα, αλλά και στην Αθήνα του σήμερα. Η ανάγκη για κοινωνική ανέλιξη παραμένει κεντρικό ζήτημα, ακουμπώντας όχι μόνο την επιθυμία για οικονομική ή μορφωτική άνοδο, αλλά και την προσπάθεια να μετακινηθούν άνθρωποι και κοινότητες από την περιφέρεια προς το κέντρο της κοινωνικής ζωής.», αναφέρει ο μαέστρος της παράστασης Γιώργος Ζιάβρας και συνεχίζει: Ωστόσο, το έργο του Ροσσίνι δεν μένει μόνο εκεί. Ένας εξίσου σημαντικός παραλληλισμός μπορεί να γίνει με το γυναικείο ζήτημα. Παρότι η “Ροζίνα” που έγραψαν ο Ροσσίνι και ο Μπομαρσέ είναι προϊόν της εποχής τους, τα διαχρονικά ζητήματα που αφορούν τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία παραμένουν εξαιρετικά επίκαιρα. Αν και οι όροι έχουν αλλάξει ριζικά από την εποχή που γράφτηκε το έργο, παρατηρούμε ότι οι κοινωνικές δομές που συχνά περιορίζουν τις γυναίκες εξακολουθούν να υπάρχουν. Η γυναικεία χειραφέτηση είναι ένα αίτημα που θα παραμένει ζωντανό όσο δεν γίνονται ριζικές τομές στην κοινωνία.
Αυτό που κάνει το έργο του Ροσσίνι ακόμα πιο μαγευτικό είναι η μουσική του. Είναι εντυπωσιακό πώς, τόσους αιώνες μετά τη σύνθεσή της, η μουσική αυτή συνεχίζει να συγκινεί και να κινητοποιεί. Και το σημαντικότερο, αυτή η δύναμη της μουσικής του απευθύνεται σε εξαιρετικά διαφορετικά και πολυπολιτισμικά ακροατήρια. Εκεί που άλλα οπερατικά έργα συχνά δυσκολεύονται να αποκτήσουν καθολική αποδοχή, ο “Κουρέας της Σεβίλλης” του Ροσσίνι επαναλαμβάνει την επιτυχία του με τρόπο σχεδόν αβίαστο. Κάθε ακροατής που θα βρεθεί σε μια παράσταση του “Κουρέα” κινητοποιείται και συγκινείται από τη μουσική του Ροσσίνι. Αυτή η μοναδική ικανότητα του συνθέτη να συνδέεται με τα κοινά είναι σπάνια και αξίζει ιδιαίτερης προσοχής. Ο Ροσσίνι, με την πηγαία ευκολία της γραφής του, καταφέρνει να δημιουργεί έργα που γίνονται προσιτά και αγαπητά χωρίς να χάνουν την ποιότητά τους. Αυτή η αυθεντική, άμεση σύνδεση με το κοινό είναι κάτι που μόνο οι σπουδαίοι δημιουργοί μπορούν να πετύχουν.»
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μουσική διεύθυνση: Γιώργος Ζιάβρας
Σκηνοθεσία: Βασίλης Παπαβασιλείου, Νικολέτα Φιλόσογλου
Αναβίωση Σκηνοθεσίας: Ίων Κεσούλης
Σκηνικά, Κοστούμια, Δραματουργία: Άγγελος Μέντης |Σχεδιασμός φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου |Διδασκαλία χορωδίας: Σταύρος Μπερής |Μουσική προετοιμασία: Σπύρος Σουλαδάκης |Μουσικός συνεργάτης: Δημήτρης Χρήστου |Βοηθός σχεδιασμού φωτισμών: Λάμπρος Παπούλιας
Φίγκαρο: Γιώργος Ιατρού |Κόμης Αλμαβίβα: Βασίλης Καβάγιας |Ροζίνα: Μάρθα Σωτηρίου |Μπάρτολο: Μάριος Σαραντίδης |Μπαζίλιο: Χριστόφορος Σταμπόγλης |Μπέρτα: Μίνα Πολυχρόνου |Φιορέλλο: Νίκος Μασουράκης (5,7/2), Παναγιώτης Καριώτης (9/2)
Διανομή Οκτώβριος 2024
Φίγκαρο: Γιώργος Ιατρού (18,20,22/10)|Κόμης Αλμαβίβα: Manuel Amati (18,20,22/10) |Ροζίνα: Μάρθα Σωτηρίου (5,7,9/2) |Μπάρτολο: Μάριος Σαραντίδης |Μπαζίλιο: Χριστόφορος Σταμπόγλης |Μπέρτα: Μίνα Πολυχρόνου |Φιορέλλο: Νίκος Μασουράκης
Σκηνοθετικό Σημείωμα:
«Ο Ροσσίνι γράφει σε μια εποχή η οποία είναι συναρπαστική. Είναι η πρώτη εικοσαετία του 19ου αιώνα, εικοσιπέντε χρόνια μετά την Γαλλική Επανάσταση η οποία πυροδότησε εθνικές εξεγέρσεις όπως η ελληνική Επανάσταση ενώ προετοίμασε επίσης το έδαφος για άλλες μορφές δημιουργίας εθνικού κράτους όπως είναι η ενοποίηση της Ιταλίας που θα εμφανισθούν αργότερα στο ιστορικό προσκήνιο. Είναι δηλαδή η στιγμή όπου μετά τον «ύπνο» του Παλαιού Καθεστώτος όπου κυριαρχούσε η κληρονομική αριστοκρατία και οι αξίες της, οι μη ευγενείς, η τρίτη τάξη (tiers état) όπως αποκαλείται κατά την Γαλλική Επανάσταση, ανακαλύπτει τον εαυτό της σε κίνηση. Αυτή η συνθήκη εκδηλώνεται και στο πεδίο σύγκρουσης των διαφορετικών καλλιτεχνικών ιδιωμάτων.
Η συνύπαρξη των τεχνών στο πλαίσιο του θεάματος τροποποιείται με αποτέλεσμα να προβάλλονται νέες αισθητικές αξίες. Το μελωδικό στοιχείο υπερτονίζεται και η ρομαντική μελωδία, που εύκολα τραγουδιέται, σαγηνεύει ένα πλατύτερο ακροατήριο από αυτό που υπήρχε παλαιότερα πέραν δηλαδή της αισθητικής κυριαρχίας του κλασικού δράματος όπου οι ήρωες που εξυμνούνται είναι αποκλειστικά ευγενείς και της κωμωδίας που διακωμωδεί αποκλειστικά τους μη ευγενείς. Εμφανίζονται επίσης νεότευκτες, υβριδικές μορφές τραγι-κωμωδιών.
Ο Κουρέας της Σεβίλλης είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα αυτού του μετασχηματισμού. Το έργο διαδραματίζεται στον κήπο ενός «φρουρίου», όπου φυλάσσεται το ερωτικό αντικείμενο που λέγεται Ροζίνα. Πολιορκητές της εμφανίζονται ένας εκπρόσωπος της τρίτης ηλικίας (Μπάρτολο) και ένας νεαρός (Κόμης Αλμαβίβα). Και οι δύο ανήκουν στον κόσμο της ακινησίας. Ενώ μία τρίτη φιγούρα αναδεικνύεται, ο υπηρέτης Φίγκαρο, ο οποίος υπερβαίνει την κατάστασή του, θέτοντας το δικό του σώμα σε κίνηση, ως μέτοχος θα’ λεγες του απελευθερωτικού κινήματος που περιέγραψε στο θεατρικό του έργο ο Μπωμαρσαί. Στο νέο κόσμο δεν μετρούν η καταγωγή και οι τίτλοι ευγενείας. Αντίθετα, ο δρόμος είναι ανοιχτός για τον προαιώνιο δυνάστη, τον έρωτα. Και για κάτι ακόμα :Το παντοδύναμο πια χρήμα.». Βασίλης Παπαβασιλείου – Νικολέτα Φιλόσογλου.
Λίγα λόγια για το έργο:
«Γράφοντας τον Κουρέα, διασκέδασα όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου», αναφέρει ο Ροσσίνι σε μια επιστολή του προς τον Παγκανίνι. Στο απόγειο της δόξας του, ο 24χρονος συνθέτης ολοκληρώνει μέσα σε μόλις τρεις εβδομάδες την πιο διάσημη κωμική όπερα όλων των εποχών.
Ίντριγκες, μεταμφιέσεις και τεχνάσματα αποτελούν οικείες καταστάσεις για τον Φίγκαρο, τον πολυμήχανο κουρέα της Σεβίλλης, που κινεί τα νήματα μιας ξεκαρδιστικής πλεκτάνης για χάρη του έρωτα. Η όμορφη Ροζίνα ζει υπό την ασφυκτική παρακολούθηση του ηλικιωμένου κηδεμόνα της Δον Μπάρτολο, ο οποίος σκοπεύει να την παντρευτεί με την ενηλικίωσή της. Ωστόσο, τη νεαρή κοπέλα θα ερωτευτεί ο κόμης Αλμαβίβα και μεταμφιεσμένος στον φτωχό φοιτητή Λιντόρο θα τη διεκδικήσει με τη βοήθεια του Φίγκαρο, ο οποίος καταρρίπτει κάθε ρεκόρ ευρηματικότητας στην προσπάθειά του να βάλει τον κόμη στο σπίτι του Μπάρτολο για να δει την αγαπημένη του: τα πράγματα περιπλέκονται, καθώς τα πάθη εντείνονται και οι επιθυμίες των πρωταγωνιστών έρχονται σε σύγκρουση, αλλά φυσικά το τέλος είναι αίσιο και η αγάπη θριαμβεύει.
Τόσο η πλοκή της ιστορίας, όσο και οι χαρακτήρες κατάγονται από την ιταλική κομέντια ντελ άρτε ή αλλιώς την κωμωδία της τέχνης του αυτοσχεδιασμού: αυτό το λαϊκό είδος θεάτρου βασίζεται σε τύπους, δηλαδή στερεοτυπικούς χαρακτήρες που γεννήθηκαν μέσα από τους αυτοσχεδιασμούς ηθοποιών, οι οποίοι επινόησαν τη στολή, τη μάσκα, τις κινήσεις και την ομιλία τους. Τον 17ο αιώνα η κομέντια ντελ άρτε περνά στη Γαλλία, εξελίσσεται και επηρεάζει συγγραφείς όπως ο Μολιέρος και ο Μαριβώ. Το λιμπρέτο της όπερας είναι του Τσέζαρε Στερμπίνι και βασίζεται στο θεατρικό έργο του Πιερ-Ωγκυστέν Καρόν ντε Μπωμαρσαί «Ο Κουρέας της Σεβίλλης ή Η ανώφελη προφύλαξη», που αποτελεί μια ανάλαφρη αλλά καυστική σάτιρα της τάξης των ευγενών και των προνομίων της λίγο πριν τη Γαλλική Επανάσταση. Σαράντα ένα χρόνια μεσολαβούν από την παρισινή πρεμιέρα του έργου του Μπωμαρσαί στην Κομεντί Φρανσαίζ το 1775 μέχρι την πρώτη παράσταση της όπερας του Ροσσίνι στο Θέατρο Αρτζεντίνα της Ρώμης στις 20 Φεβρουαρίου 1816 και σε αυτό το διάστημα ο χαρακτήρας του Φίγκαρο έχει κατακτήσει τη συμπάθεια του κοινού που υποστηρίζει τις προοδευτικές ιδέες του Διαφωτισμού και αναγνωρίζει στο πρόσωπό του έναν μαχητικό εκπρόσωπο αυτών των ιδεών. Ωστόσο, η όπερα δεν έχει την αναμενόμενη υποδοχή, καθώς υπονομεύτηκε από υποστηρικτές ενός από τους πρώιμους αντιπάλους του Ροσσίνι, του συνθέτη Τζιοβάννι Παϊζιέλλο, ο οποίος το 1783 είχε παρουσιάσει στη Βιέννη τη δική του εκδοχή πάνω στο έργο του Μπωμαρσαί. Και πράγματι ο «Κουρέας» του Παϊζιέλλο υπήρξε για ένα διάστημα εξαιρετικά δημοφιλής σε όλη την Ευρώπη.
Παρά το δύσκολο ξεκίνημα, η όπερα χάρη στην αστείρευτη μουσική ευφυία του Ροσσίνι γρήγορα θα καθιερωθεί. Το λιμπρέτο ακολουθεί τους συμβατικούς κανόνες της opera buffa, ωστόσο οι χαρακτήρες του Μπωμαρσαί αναδεικνύονται πλουσιότεροι μέσω της εμπνευσμένης δεξιοτεχνικής μουσικής του συνθέτη, που φέρνει τους τραγουδιστές αντιμέτωπους με τις πλέον απαιτητικές κολορατούρες του μπελ κάντο: σύμφωνα με την κορυφαία Αμερικανίδα υψίφωνο Μπέβερλι Σιλς, οι σοπράνο που ερμηνεύουν τη Ροζίνα θα γίνονταν πλούσιες αν πληρώνονταν για κάθε νότα!
προπώληση εδώ
