Πέμπτη 8, Παρασκευή 9 & Σάββατο 10 Μαΐου | 20:30
Προπώληση εδώ
Ο χορογράφος Γιάννης Νικολαΐδης τιμά τη Ραλλού Μάνου, μια από τις σημαντικότερες μορφές του ελληνικού χορού, με την παράσταση Ιστορία χορού: Κεφάλαιο 1 – «Ραλλού Μάνου», αφιερωμένη στη μνήμη, την ιστορία και την καλλιτεχνική της κληρονομιά. Στο Ολύμπια, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας», για τρεις μόνο παραστάσεις: Πέμπτη 8, Παρασκευή 9 και Σάββατο 10 Μαΐου.» Ο σκηνικός χρόνος είναι ταχύς σε μια προσπάθεια συμπύκνωσης των 73 ετών που έζησε και γίνεται το όχημα με το οποίο ο θεατής θα γνωρίσει μικρές και μεγάλες στιγμές της γυναίκας, μητέρας, χορεύτριας, χορογράφου και ιδρύτριας του Ελληνικού Χοροδράματος. Πολυσχιδής καλλιτέχνης, καλλιεργημένη σε έναν κόσμο που έπαψε να υπάρχει και με βαθιές οικογενειακές καταβολές, η Ραλλού Μάνου υπήρξε μια από τους πρωτοπόρους του σύγχρονου Ελληνικού χορού. Σήμερα, το όνομα της, συμβολίζει την πρώτη περίοδο του Ελληνικού χορού και μας θυμίζει πόσο νεοφυής είναι.
Με αφηγηματικούς οδηγούς τις 4 εξαιρετικές χορεύτριες, Ιωάννα Αποστόλου, Ναταλία Καλογεροπούλου, Ειρήνη Μωραϊτέλλη και Θεανώ Ξυδιά, καθώς και με την ζωντανή εκτέλεση του μουσικοσυνθέτη Αντώνη Παλάσκα ξεδιπλώνουν την πολύπλευρη προσωπικότητα της γυναίκας, μητέρας, συντρόφου, χορεύτριας, χορογράφου και δασκάλας που άφησε πίσω της παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές, τον χορό του σήμερα.
Η παράσταση είναι ένας φόρος τιμής και ταυτόχρονα μια σχεδόν καταδρομική ανάπτυξη του πυκνού βίου της χορογράφου που μακροημέρευσε καλλιτεχνικά σχεδόν για 4 δεκαετίες και που δίπλα της στάθηκαν οι σημαντικότεροι καταξιωμένοι καλλιτέχνες της γενιάς της.
Η μουσική σύνθεση του Αντώνη Παλάσκα απολύτως εκκωφαντική και σύγχρονη μεταφέρει τις 4 χορεύτριες στο τώρα, μετατρέποντάς τες στη φωνή της αλλά και σε ένα δείγμα του πόσο έχει μετακινηθεί ο χορός που οραματίστηκε η ίδια, 38 χρόνια μετά τον θάνατο της.
Συντελεστές
Xορογραφία: Γιάννης Νικολαΐδης
Μουσική σύνθεση και εκτέλεση: Αντώνης Παλάσκας
Σχεδιασμός φωτισμών: Τάσος Παλαιορούτας
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Βοηθός χορογράφου: Χριστίνα Πολυχρονιάδου
Φωτογραφίες: Χάρης Πατραμάνης
Χορεύουν: Ιωάννα Αποστόλου, Ναταλία Καλογεροπούλου, Ειρήνη Μωραϊτέλλη, Θεανώ Ξυδιά
Οργάνωση και εκτέλεση παραγωγής: PRO4
Σημείωμα χορογράφου
Πριν αρχίσουμε τις πρόβες για την παράσταση – αφιέρωμα στην σπουδαία Ραλλού Μάνου είχα φροντίσει να διαβάσω ό,τι έχει γραφτεί για αυτήν ή από αυτήν. Ταυτόχρονα, συναντούσα με κάθε ευκαιρία όσους την είχαν ζήσει, επαγγελματικά και προσωπικά, και τους υπέβαλα σε μια τρυφερή αλλά και ταυτόχρονα διακριτική ανάκριση. Όσο μάθαινα περισσότερα για αυτήν παρατήρησα πως την αποκαλούσα συχνότερα με το μικρό της όνομα, Ραλλού.
Σκέφτηκα, πως έπρεπε να συμπληρώσω με την φαντασία μου τα κενά που άφηναν οι αφηγήσεις ή οι ιστορικές αναφορές για αυτήν και για να το κάνω αυτό, έπρεπε πρώτα να μπω στα παπούτσια της. Ένα κόκκινο ζευγάρι παπούτσια που φόρεσα κι εγώ, μικρό αγόρι και ακόμα δεν έχω βγάλει από τα πόδια μου, μαζί με αρκετή φαντασία. Έτσι είδα την Ραλλού μικρή, να κοιτάζει ένα συνομήλικο της αγόρι και να κοκκινίζει, να ακούει ξενόφερτους δίσκους γραμμοφώνου σε μια παιδική κάμαρα, τον πατέρα της μέσα από τα μάτια της και πως αυτός την γρατζούνισε για πάντα, τις αδερφές της που δεν γνώρισε ως παιδί, την πρώτη της φορά στο σινεμά, 17 ετών να βλέπει τον Τζώνυ Βαϊσμίλερ να ξελαρυγγιάζεται κρεμασμένος από μια κλιματσίδα, τις σκάλες της Σχολής της θείας Κούλας, που ανέβηκα και εγώ με δεκάδες άλλους, και τον χορό να τής αποκαλύπτει τον δρόμο με τον οποίο θα κατακτούσε μια θέση σε έναν ανδρικό κόσμο. Τον Μεγάλο Πόλεμο, τον Εμφύλιο…
Στην συνέχεια, στην Σχολή, στην Αρδηττού και σε αυτήν την Τζίνα, τον Ανδρέα, τον Αντόν, την Εύα, την Μάρω, τον Μιχάλη… όλες αυτές τις υπέροχες δασκάλες και τους υπέροχους δασκάλους της γενιάς μου, τις παραστάσεις τους, σε κατσάβραχα αλλά και μεγάλες σκηνές, ετοιμόρροπα λεωφορεία να τους μεταφέρουν όπου μπορεί και δεν μπορεί να πάει ο νους μας σήμερα… και στην συνέχεια σε ένα στρατιωτικό αεροπλάνο για την Τεχεράνη, οι σκέψεις μου φτάνουν μαζί της στην δικτατορία. Μαζί με τη Ραλλού και τους χορευτές της, οι πιο συναρπαστικοί και ταλαντούχοι απο τους πρώτους σπουδαίους όλων των τεχνών, να την ακολουθούν, να την στηρίζουν και ταυτόχρονα να τής υπενθυμίζουν πόσο ανελέητος ήταν ο κόσμος για μια γυναίκα και για τέλος, τα πρώτα χορευτικά σχήματα που ξεπήδησαν από την επαγγελματική της μαγιά, πρώτα ως οργανικές αποσχίσεις και κατόπιν ανταγωνιστές της σε έναν τόπο που είχε ελάχιστο χώρο για την νεοφυή Τέχνη του Χορού.
Και όλα αυτά μαζί με έναν γάμο, δύο παιδιά, ανησυχίες, φιλοδοξίες, ελπίδες, απογοητεύσεις, μικρές νίκες και σφοδρές αποτυχίες, την ανάγκη της να φτιάξει τους χορευτές που θα χορέψουν τις χορογραφίες της και την Επαγγελματική Σχολή που στην συνέχεια θα άφηνε παρακαταθήκη για πάντα στον Ελληνικό χορό. Τι άλλο να πει κανείς την Ραλλού; Οπωσδήποτε, πολλά. Εξαρτάται από ποιά πλευρά την βλέπει κανείς. Ως γυναίκα, μητέρα, κόρη, χορεύτρια, χορογράφο, δασκάλα, Ελληνίδα…όλα αυτά μαζί;
Θα κλείσω τις σκέψεις μου για την Ραλλού, με το εξής περιστατικό: Σε μια απο τις επισκέψεις μου στον υπέροχο Ανδρέα Ρικάκη, πίνοντας βότκες, μου χάρισε το βιβλίο της Ραλλούς <<…ου των ραδίων…ούσαν την τέχνην…>> το οποίο είχα βεβαίως αλλά σε άλλη έκδοση. ‘Οταν το άνοιξα για να το ξεφυλλίσω με έκπληξη βρήκα μια κάρτα μέσα. Μια κάρτα της Ραλλούς γραμμένη από την ίδια, να συνοδεύει το βιβλίο, δώρο της στον Ανδρέα. Αυτή η κάρτα ήταν ένα σχεδόν, αρχαιολογικό εύρημα για μένα και ίσως ο πραγματικός λόγος να βάλω στην άκρη την περηφάνια μου και να το δεχτώ ως δώρο. Το ίδιο βράδυ σκέφτηκα πως τώρα είχα και κάτι δικό της. Ένα αντικείμενο που είχε πιάσει με τα χέρια της και την είχε εξυπηρετήσει 38 χρόνια μετά. Μετά όμως σκέφτηκα πως αυτό που πραγματικά έχω από αυτήν είναι απείρως σημαντικότερο από αυτήν την κάρτα. Έχω λίγο από τον χορό της όπως τον εξέλιξαν και μου δίδαξαν οι δασκάλες και οι δάσκαλοί μου και που τώρα διδάσκω εγώ στους μαθητές μου. Είμαι ένα εγγόνι της με κάποιον τρόπο και τώρα μιλάω για αυτήν στα παιδιά μου. Εύγε Ραλλού, τα κατάφερες καλά. Εξαιρετικά καλά!
